Odsiarczanie spalin

Odsiarczanie spalin to technologia stosowana w celu usuwania dwutlenku siarki (SO₂) z przemysłowych gazów spalinowych powstających podczas spalania paliw w elektrowniach, cementowniach, zakładach chemicznych i zakładach przetwarzania odpadów na energię. Systemy odsiarczania spalin zapobiegają emisji kwaśnych gazów do atmosfery i zmniejszają zagrożenia dla środowiska i zdrowia.

Istnieją trzy główne metody FGD: płuczka mokra, płuczka rozpyłowa (półsucha) oraz suchy wtrysk sorbentu. W systemach mokrych dwutlenek siarki jest absorbowany za pomocą wapienia lub zawiesiny wapiennej, a w wyniku reakcji powstaje gips, który często można ponownie wykorzystać. Systemy rozpyłowe lub półsuche wykorzystują sorbenty na bazie wapna bez ścieków, ale generują suche produkty uboczne, podczas gdy systemy suchego wtrysku wprowadzają sorbenty w postaci proszku bezpośrednio do spalin w celu usunięcia SO₂ bez konieczności obróbki cieczy.

Mokre odsiarczanie spalin (FGD) osiąga najwyższe wskaźniki usuwania SO₂ (zwykle powyżej 90 %) i pozwala na produkcję gipsu nadającego się do ponownego wykorzystania. Wiąże się ono jednak z wyższymi kosztami instalacji i eksploatacji, wymaga oczyszczania ścieków i może prowadzić do korozji, jeśli nie jest odpowiednio zarządzane. Systemy półsuche charakteryzują się mniejszym zużyciem wody, mniejszą powierzchnią i mniejszym zapotrzebowaniem na odpady, ale są nieco mniej wydajne. Metody suchego wtrysku są proste i elastyczne, ale ich wydajność może się różnić w zależności od warunków procesu.